Ongeloof

Wat kan een leven toch snel afgelopen zijn, zo sta je s ochtends aan een wiegje met een heel "vers" babietje en krijg je s avonds het verschrikkelijke bericht dat er iemand levensgevaarlijk is aangereden en de volgende dag komt te overlijden, zou het dan toch echt zo zijn waar er eentje komt moet er eentje gaan? Is het waar wat sommige zeggen dat het dan je tijd is om te gaan? Waarom voelt het dan niet zo en voel je alleen onmacht en dat het gewoon NIET eerlijk is?? Altijd weer die waarom en niemand die daar antwoord op kan geven, en de antwoorden die sommige geven geloof ik gewoon niet omdat het zo oneerlijk is dat er iemand gaat die zo in de bloei van haar leven staat! Ik ben wel heel dankbaar dat ik er bij mocht zijn toen ze bij ons terugkwam en het klinkt misschien ook wel raar om te zeggen dat je er weer van leert, bv het omgaan met emoties van collega´s en van jezelf, bewoners en de familie met hun andere cultuur, maar toch blijft het oneerlijk!! Gelukkig zijn we best close met elkaar en onderling en is er ruimte om erover te praten of de telefoon te pakken en iemand te bellen en daar kun je dan weer heel dankbaar voor zijn!